Moeilijkheidsgraad routes

Kleurcodes voor moeilijkheidsgraad

Een classificatie die informatie geeft aan de gebruiker over de zwaarte van de route. Dit systeem is vergelijkbaar met de skipistes, waarbij met kleuren wordt gewerkt. De zwaarte wordt bepaald door de mate van techniek die vereist is om de route af te leggen, de fysieke gesteldheid van de route (percentage singletracks, percentage asfalt, hoogtemeters) en de lengte van de route.

 

 

Bordjes voor moeilijkheidsgraad ónder de bewegwijzering
Onderweg geven gekleurde bordjes langs de route en parellelle paden, geplaatst onder de bewegwijzeringbordjes, de moeilijkheidsgraad aan. Volg je de kleurcodering én de bewegwijzering, dan voorkom je dat je onverwacht op een technisch zwaardere route komt.

Kijk ook HIER voor meer informatie over de bebording van mountainbikeroutes.

 

Hoofdroutes en parallelle paden
De hoofdmountainbikeroute heeft één kleur voor de moeilijkheidsgraad. Parallelle paden met een afwijkende moeilijkheidsgraad, hebben een andere kleur. Voorbeeld: een mountainbikeroute heeft moeilijkheidsgraad blauw (gemiddeld) en kan rode (moeilijk) en zwarte (zeer moeilijk) parallelle paden hebben. Met informatieborden wordt vooraf gewaarschuwd dat je kunt uitwijken naar een parallel pad dat technisch moeilijker is dan de route waar je op dat moment op rijdt.

Wat zijn de verschillen tussen de kleurcodes
Op groene routes zullen weinig singletracks voorkomen en deze zijn dus prima als je een beginner bent. Een blauwe route heeft meer singletracks en minimaal één technisch element. Rode en zwarte routes komen niet vaak voor in Nederland, maar de ervaren mountainbiker die hier specifiek naar op zoek is, weet straks meteen waar ‘ie moet zijn. Zo wordt elke type mountainbiker serieus genomen én draagt het classificatiesysteem bij aan de veiligheid op de routes. De kans dat je onverwacht north shores en rock gardens tegenkomt, wordt namelijk een stuk kleiner.