Moeilijkheidsgraad routes

Kleurcodes voor moeilijkheidsgraad

Net als op de skipistes geeft een kleurcode de moeilijkheidsgraad van de MTB-route aan. Groen is makkelijk, blauw gemiddeld, rood moeilijk en zwart zeer moeilijk. De zwaarte wordt bepaald door de mate van techniek die vereist is om de route af te leggen, de fysieke gesteldheid van de route (percentage singletracks, percentage asfalt, hoogtemeters) en de lengte van de route.

 

De kleurcodes langs MTB-routes zijn een initiatief van wielersportbond NTFU. Zo weet je vooraf beter hoe makkelijk of moeilijk een route is en kun je met meer plezier en veiliger mountainbiken.

 

 

Bekijk de video

Wat is een groene, blauwe, rode en zwarte route en welke past bij jouw technisch niveau?

 

 

Bordjes voor moeilijkheidsgraad ónder de bewegwijzering
Onderweg geven gekleurde bordjes langs de route en parellelle paden, geplaatst onder de bewegwijzeringbordjes, de moeilijkheidsgraad aan. Volg je de kleurcodering én de bewegwijzering, dan voorkom je dat je onverwacht op een technisch zwaardere route komt.

 

Kijk ook HIER voor meer informatie over de bebording van mountainbikeroutes.

 

Hoofdroutes en parallelle paden
De hoofdmountainbikeroute heeft één kleur voor de moeilijkheidsgraad. Parallelle paden met een afwijkende moeilijkheidsgraad, hebben een andere kleur. Voorbeeld: een mountainbikeroute heeft moeilijkheidsgraad blauw (gemiddeld) en kan rode (moeilijk) en zwarte (zeer moeilijk) parallelle paden hebben. Met informatieborden wordt vooraf gewaarschuwd dat je kunt uitwijken naar een parallel pad dat technisch moeilijker is dan de route waar je op dat moment op rijdt.

Wat zijn de verschillen tussen de kleurcodes

Op groene routes zullen weinig singletracks voorkomen en deze zijn dus prima als je een beginner bent. Een blauwe route heeft meer singletracks en minimaal één technisch element.

 

Om blauwe routes ook voor gevorderde MTB’ers interessant te houden, worden er vaak rode lussen aangebracht. Routes die een rood bordje hebben gekregen, zijn voor fietsers die een meer technische uitdaging zoeken. Kombochten, jumps, steile afdalingen, pittige klimmetjes en worteltapijten kun je zomaar tegenkomen op de rode route. Het mooie is dat als je samen met iemand fietst die minder ervaren is, je toch de uitdaging kunt vinden in de route. Je kan dan bijvoorbeeld de rode lus nemen, terwijl je fietsmaatje de blauwe route blijft volgen. Uiteindelijk kom je elkaar weer tegen en fiets je samen op de blauwe route verder.

 

Zwarte routes komen niet vaak voor in Nederland, maar de ervaren mountainbiker die hier specifiek naar op zoek is, weet straks meteen waar ‘ie moet zijn. Zo wordt elke type mountainbiker serieus genomen én draagt het kleurcodesysteem bij aan de veiligheid op de routes.